Celem uzupełnienia wcześniejszych wypowiedzi postanowiłem rozejrzeć się w interpretacjach KG PSP, które jak wiadomo nie są wykładnią. Jednakże w odniesieniu do nieaktualnych już przepisów, bo mówimy tutaj o rozporządzeniu MSWiA z dnia 21.04.2006r. stanowisko jest następujące.
W odpowiedzi na pismo w sprawie wyjaśnienia, czy
brak podziału korytarzy stanowiących drogę ewakuacyjną w strefach pożarowych ZL na odcinki nie dłuższe niż 50 m przegrodami z drzwiami dymoszczelnymi lub przez zastosowanie urządzeń technicznych zapobiegających rozprzestrzenianiu się dymu jest podstawą do uznania użytkowanego budynku istniejącego za zagrażający życiu ludzi w związku z ustaleniami § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia MSWiA z dnia 21.04.2006 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz.U. Nr 80 poz. 563) uprzejmie informuję, co następuje.
W § 12 ust. 1 pkt. 5 ww. rozporządzenia MSWiA określającym podstawy do uznania użytkowanego budynku za zagrażający życiu ludzi ze względu na niezapewnienie przez występujące w nim warunki techniczne możliwości ewakuacji ludzi wskazuje się, że taką podstawą jest również niezabezpieczenie przed zadymieniem dróg ewakuacyjnych wymienionych w przepisach techniczno-budowlanych w określony w nich sposób. Przepisy techniczno-budowlane, w § 243 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.), jednoznacznie wskazują, że wymagane tam rozwiązania zapobiegają rozprzestrzenianiu się dymu, tj. zabezpieczają przed zadymieniem korytarza będącego drogą ewakuacyjną. Tak więc, brak rozpatrywanych zabezpieczeń powinien być traktowany jako podstawa do uznania budynku istniejącego za zagrażający życiu ludzi. Należy przy tym zauważyć, że jak wskazuje praktyka, występowanie tylko tego braku w zabezpieczeniu przeciwpożarowym budynków jest rzadko spotykane. Najczęściej występują także inne nieprawidłowości dotyczące warunków ewakuacji, stanowiące zgodnie z ustaleniami punktu 1÷6 § 12 ust. 1 ww. rozporządzenia MSWiA podstawę do uznania danego budynku istniejącego za zagrażający życiu ludzi. Oczywiście sens niniejszej interpretacji został zachowany.
Wobec powyższego
wyraża się pogląd, iż w przypadku braku rozpatrywanego zabezpieczenia w budynku należy dokonać wnikliwej analizy rzeczywistej skali negatywnego wpływu tego faktu na warunki ewakuacji w przedmiotowym budynku. Przypomina się, iż omawiane zabezpieczenie ma za zadanie, w przypadku pożaru w pomieszczeniu zlokalizowanym przy długim (ponad 50 m) korytarzu, ograniczenie zadymienia tego korytarza do jednej jego części, o maksymalnej długości do 50 m. Z wymaganych dopuszczalnych długości dojść ewakuacyjnych wynika, że w takim przypadku zakłada się, iż zadymienie części korytarza wiodącej do drugiego wyjścia ewakuacyjnego (klatki schodowej) nie przekroczy poziomu uniemożliwiającego bezpieczną ewakuację.
Czyli moje stanowisko zostaje podtrzymane.
To by było chyba na tyle.